Oswald Mateja

Urodził się w 1936 r. w Kosorowicach na Opolszczyźnie, jako jedenaste dziecko w ro­dzinie stolarza Andrzeja i Fran­ciszki (z domu Datko). Ukończył miejscową podstawówkę, po­tem technikum budowlane w Opolu, a w 1960r. Politech­nikę Śląską w Gliwicach, gdzie studiował na wydziale bu­downictwa przemysłowego i ogólnego. Po dyplomie podjął pracę w macierzystej uczelni, w charakterze asystenta. Jed­nocześnie studiował zaocznie matematykę na Uniwersytecie Wrocławskim. W1964 r. obronił pracę doktorską i awanso­wał na kierownika jednego z zakładów w katedrze budowli przemysłowych Politechniki Śląskiej.

Cztery lata później rozpoczął pracę dydaktyczną w WSI w Opolu. Na tej uczelni pełnił funkcję dziekana wydziału bu­dowlanego, a następnie prorektora ds. nauki. Jako stypendy­sta Fundacji Humboldta wykładał na Uniwersytecie Ruhn w Bochum. Od 1975 do 1981 r. byt rektorem opolskiej WSI. W1977 r. Rada Państwa PRL mianowała go profesorem nad­zwyczajnym; wśród dydaktycznych pracowników tej uczelni był pierwszym, który legitymował się tytułem profesorskim. Au­tor lub współautor siedmiu patentów. Wykonał wiele pionier­skich opracowań technicznych dla regionu, w tym dla Elek­trowni Opole (6-przewodowy komin do tzw. poślizgowej emi­sji spalin w tej elektrowni wybudowano w oparciu o projekt, którego współautorem był właśnie profesor Mateja).

Oswald Mateja to także społecznik. Był członkiem Rady Głów­nej Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Przewodniczącym Rady Na­ukowej Wojewody Opolskiego, wiceprezesem Rady Woje­wódzkiej Naczelnej Organizacji Technicznej w Opolu.

Żonaty z Barbarą Piechaczek. Mieli dwoje dzieci. Przyja­ciele nazywali go „Waldek".

Zmarł nagle, na zawał serca, w Opolu 16 czerwca 1983 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym na Półwsi w Alei Za­służonych. Pośmiertnie Rada Państwa nadała mu Order Sztandaru Pracy l klasy.